Week 1 in het Claudia A tehuis!!

Heey,

Hier weer een berichtje van mij. Mijn eerste week bij Claudia A (kindertehuis) zit erop. En het is voorbij gevlogen. Maandag om 8.00 uur moesten we ons melden. Zodra we binnen kwamen waren er meteen kinderen om ons heen die wilden knuffelen. Er zitten hier 36 kinderen totaal, in de leeftijd van 1,5 tot 15 jaar. 4 van deze kinderen zijn besmet met HIV en krijgen dagelijks meerdere keren hun medicijnen. De meeste kinderen hebben nog familie in de stad wonen. Maar omdat het goedkoper is om je kind in een tehuis te doen gebeurt dat hier maar al te vaak. De ouders betalen 100 SRD (ongeveer 25 euro) per maand. Als de kinderen thuis zouden blijven zou het veel duurder zijn. Ook zijn er weeskinderen die echt niemand meer hebben die voor hun kunnen zorgen. Sommige kinderen zouden een dagje blijven en later opgehaald worden. Vervolgens laten de ouders niets meer van zich horen. Als je aan de kinderen vraagt waarom zit je hier? Of heb je nog familie? Zeggen ze bijna allemaal dat hun ouders in Nederland zijn, en dat zij ooit ook daar naar toe gaan. Ze zitten dan al 2 of 3 jaar bij Claudia A! De kinderen blijven hoop houden. Ik denk dat dat een manier is van overleven. Altijd alles moeten delen. Geen aandacht krijgen van de zusters. Zo schrijnend. Ze proberen dus ook vaak negatieve aandacht te vragen. Ze hebben vaak ruzie met elkaar, wanneer er snel word geslagen. En toch kruipen ze ook allemaal bij de vrijwilligers op schoot. Zelfs de kinderen van 12 en 13. Geen moment rust voor ons:) Gaat de ene weer spelen zit er alweer een ander op je schoot voor een beetje persoonlijke aandacht. De zusters (zoals de kinderen de vrouwen noemen die hier werken) zijn er echt alleen om nog een beetje orde te scheppen. Ik heb nog niet gezien dat ze iemand op schoot nemen of troosten. Ze doen hun werk en dat is dan ook alles. De kinderen zoeken dan ook vooral aandacht van ons. Na een dag werken zijn we helemaal kapot. Warm en vol van alle kindjes die aan je hangen en je gebruiken als klimrek;) En toch is het zo dankbaar werk. Als dan een meisje van 10 tegen je aan komt staan. Je een dikke knuffel geeft en zegt "je bent zo lief..." Dan smelt ik gewoon! Dan weet ik ook weer waarom ik dit doe. Deze kinderen iets van liefde geven wat ze zo nodig hebben.

De kinderen hebben nu vakantie hier. Ze zijn dus de hele dag thuis. De schommel buiten werd opgeknapt, dat ding viel van ellende uit elkaar. Een sponsor heeft het laten opknappen. Super natuurlijk dat dat opgeknapt word maar daardoor kunnen de kinderen niet naar buiten. Energie te over dus. Voor woensdag had de directrice geregeld dat ze een rondleiding kregen bij een televisiezender. Ze mochten kijken hoe alles opgenomen werd en wat er allemaal gebeurd voordat het op de televisie komt. Met 29 kinderen op pad en 6 volwassen. Een hele onderneming dus. Maar de kinderen waren er even tussenuit en hebben genoten. In de bus op weg daarnaar toe werd nog even snel geoefend: dat ze met 2 woorden moeten spreken en dat ze de meneer van de rondleiding netjes moesten bedanken. Na de tijd met z'n allen een liedje gezongen voor de gids. Jezus houdt van alle kinderen. Dat te horen uit 29 kindermondjes. Geweldig!!

De kinderen willen graag onze haren doen, vlechten en staarten maken of gewoon kammen. Iedere dag bij thuiskomst meteen onder de douche. Het is daar niet al te schoon. Al worden de kinderen er 2 keer per dag gedoucht. De kinderen hebben vaak wondjes op hun benen of armen. Wat vervolgens moeilijk dicht gaat omdat ze het iedere keer weer open stoten of omdat het gaat ontsteken. 1 jongetje (8 jaar) is bijna blind en stoot zich regelmatig. Hij zoekt ook het meest contact met de vrijwilligers. In de bus naar de rondleiding zat hij op mijn schoot. De hele tijd zei hij "Lekker, Lekker". Ik vroeg "wat vind je zo lekker"? Hij: De bus, rijden met de bus. Dit doet hij heel graag. Vraagt de hele dag door of hij met de bus weg mag. Ook schommelen vind hij geweldig. Jammer dat er zoveel andere kinderen zijn die zijn plek maar al te graag innemen.

Ik kan nog wel even doorgaan met vertellen maar ik hoop dat jullie nu een beetje een beeld hebben. Foto's volgen hopelijk nog. Eerst toestemming vragen aan de directrice. Ik weet niet precies hoe zij er tegenover staat.

Als allerlaatste nog: Berdien is eindelijk aangekomen....Leuk Leuk....!!! Donderdag avond kwam ze na een goede vlucht aan. De afgelopen dagen Paramaribo laten zien. Op de fiets. Ik had al eerder een fiets gekocht, Berdien zaterdag. Nu kunnen we overal naar toe crossen;) Moe super kado dat je aan Berdien hebt meegegeven voor me...!! Heerlijk om een beetje Urk hier te hebben (Urkerlanden van afgelopen weken had men moeder meegegeven). Ook jullie brieven heerlijk om te lezen. En Grethe geef Lutske een dikke knuffel van me:-D Johannes wat een prachtige strip heb je voor me gemaakt. Zal hem goed bewaren voor in mijn plakboek:p

Groetjes, Marretje